El pogromu

 

Vien la pallabra Pogromu del rusu, porqu’ellí, mientres dellos sieglos, desendolcábase esi movimientu de mases, a vegaes espontáneu, otres inducíu por intereses ocultos, que daba como resultáu la matanza de xudíos y, xeneralmente, la rapiña inmediata de les sos propiedaes muebles y la posterior compra, a preciu de saldu, de les inmuebles. 

El conceutu ye d’aplicadura a situaciones multiples, tanto de llugares como de sociedaes. Nós llibramonos d’esa vergoña hestórica –tenemos otres- porque va yá cinco sieglos procedióse a espulsar en masa a los xudíos, lo que mos convierte, d’esi mou, en campeones del pogromu a nivel mundial, y ello depués de que mientres el sieglu XIV mos significaremos con delles matances d’hebreos nes estremaes xuderíes del país.

Sicasí, ye fácil alcontrar un denominador común en toes estes situaciones, l’ataque indiscrimináu de la masa escontra una minoría, con independencia de la llingua que falen o la creencia que prautiquen. Siempres atopamos una sociedá envilecida detrás d’eses manifestaciones, xeneralmente col puxu interesáu de les autoridaes polítiques y/o relixoses.

Son sociedaes cobardes puesto que se componen d’una parte d’animales embrutecíos, que son los qu’acometen, y otra parte, non menos importante, que se dedica a güeyar pa otru llau. Son sociedaes modernes, pues, si prestamos un pocu d’atención, vamos ver tantos signos ya indicadores en nós mesmos que podríemos deducir que seguimos siendo “mataxudíos”, un apellíu d’usu entá, o’l nome d’un pueblu nun va muncho elimináu metanes votación popular.

Ye la sociedá que vimos mientes asesinaben a compatriotes, en toa España pero especialmente nel País Vascu, mientes unos aplaudíen y otros callaben, y los cures bendecíen. La mesma sociedá qu’anguaño se regodea cola bonanza económica que patrocina un conciertu inxustu y lesivu pal restu, demientres acoye a los asesinos, con alegría unos, tapándose les ñarres otros, toos como si nada asocediere. Una sociedá envilecida na so comodidá.

Agora asistimos a un pogromu nuevu. Más rastreru aínda, yá que l’oxetivu ye una familia, un únicu neñu, una criatura de cinco añinos pal que los sos pás quieren que se cumpla la llei, nun estáu que, nominalmente, dizse de derechu. Un pogromu nel qu’unos callen mientes la mayoría se siente ultraxada por esta familia heroica. Un neñu que, difícilmente, va salir incólume d’esta situación bochornosa pa Cataluña –les sos instituciones, toes- y pa España.

Que’l motivu de too esto seya la imposición del catalán acaba siendo secundariu, lo penoso ye l’envilecimientu d’una sociedá, y la catalana tamién ye la española.

Raúl Suevos

A 10 díes vencíos d’avientu de 2021

Torna en castellán en abellugunelcamin.blogspot.com