En Florencia, ciudá maraviosa, fai muncho calor nel branu,
con un puntu d’humedá sofocante que-y da’l riu Arno que l’atraviesa, y el tar arrodiada
de montañes o colines. Yera normal escapase al tapecer a Fiésole p’alendar, o, nel
nuesu casu, a Settignano, menos conocíu y afayadizu pa cenar en familia.
Anguaño’l pueblu ye más conocíu porque a los sos pies atopase
la instalación de la Squadra Nazionale Calcio, esto ye, el centru
d’entrenamientu de los azzurri, pero nel pasáu fo au criaron nuna familia de
picapedreros a un talu Miguel Ángel. Ellí entró-y el venenu de la escultura.
Tamién los Medici decidieron construuir una de les so villes, anguaño
visitable; y yá al entamu del sieglu XX un paisanu particular, ídolu de mases
pa los estándares actuales, instalóse mientres dellos años cola so amante temporal,
la actriz Eleonora Duse, nuna casa del llugar, la Capponcina. Yera Gabriele
d’Annunzio.
Na nuesa dómina’l sitiu convirtierase nuna trattoria con
terraza almirable, na que se podía allargar la sobremesa y que, nel mio casu, abrióme
la puerta a la vida d’esta singular figura. Un home casi inabarcable, poeta de
sonadía dende mui mozu, dramaturgu, novelista, provocador cultural, amáu de les
masas, y de les muyeres. De Settignano colaría, agobiáu poles deldes, pa un
autoesiliu francés de varios años.
Descubriría entoncenes la velocidá, rodada y aérea, lo que lu
llevaría a participar y organizar dellos certames pero, sobremanera, a
convertirse n’aviador, casi un as en esos años primeros, nos que, aportada la
Primera Guerra mundial, participa como oficial d’Infantería y como valerosu
pilotu, lo que lu lleva a perder un güeyu y casi la vida. Pa entós más qu’ídolu
yera un héroe nacional.
Inconformista hasta la estravagancia, pa 1919 llánzase,
acompañáu de 200 correlixionarios, a los
que diben siguir varios miles, a ocupar l’adriática Fiume, la Rijeka actual,
una ciudá de población y llingua italiana, que quedaba en manes del recién
formáu reinu de Yugoslavia y na que llegaría a promulgar una Constitución a la
espera del sofitu del gobiernu italianu, dalgo que nunca llegaría, enantes al
contrariu, impondría-y un bloquéu férreu en cumplimientu de los Trataos de
Rapallo que llevaría al incomprendíu héroe a abandonar la ciudá en 1921 tres vese
asediáu y combatíu pol propiu Exércitu italianu.
Diba escomencipiar entoncenes la parte final y, en ciertu mou
dramática, de la vida de d’Annunzio pos, nun actu solime de protesta, pa él y
los sos siguidores, decide autoesiliase de por vida na so villa de Gardone
Riviera, nel caiquín del Lagu de Garda.
Raúl Suevos
A 7 díes vencíos de febreru de 2023
No comments:
Post a Comment