Llevamos tres díes nun sinvivir; dalgunos yá ven les ciudaes africanes de nueso ocupaes pol moru Muza y, como ye lóxicu per otra parte, los medios de comunicación atopen un agostu inesperáu na crisis migratoria nueva, anque tampoco creo yo que l'axetivu migratoriu seya’l más afayadizu teniendo en cuenta que too se tien xestao dende’l palaciu de gobiernu rabatí. Quiciabes sedría más simple y axustao falar de crisis política, pura y simplemente política.
Les rellaciones internacionales ríxense, especialmente ente vecinos, pol principiu realista que señala que les debilidaes del otru hai qu’aprovechales y eso ye lo que siempres tien fecho Marruecos con nós. Fízolo nel conflictu d’Ifni, fízolo tamién nel Sahara y vienlo faciendo dende entós en toles oportunidaes que se-y presenten. La meyor de les ocasiones vien, de xacíu, de la mano d’un gobiernu feble, yéralo'l d’un Franco morrebundu qu’entregó de mala manera la soberanía del Sahara; nun lo yera’l d’Aznar cuando’l conflictu de Perexil –un erro de cálculu de un rei Mohamed mozu- ; y yelo, débil, el nuesu gobiernu anguaño, qu’amás escaez el principiu de realismu nes sos rellaciones colos alauites.
Les tensiones internes nel gobiernu, ente PSOE y UP, compliquen de forma tarrecible l’asuntu Polisariu; la llegada del líder d’éstos caberos al hospital de Logroño ye probable que nunca seya esplicada, anqu’ehí tengamos una de les claves d’esta crisis cabera que, creo, yá ta entamando a desenchise. España, y tamién Europa, recibieron el mensax, y ye posible que’l doctor Sánchez, visto’l so viaxe y declaraciones en Ceuta y Melilla, recibiera una ducha de realidá que-y sirva pa lo que queda de llexislatura.
El Rif, el norte de Marruecos, nunca quiso a la monarquía marroquí, y ésta caltien a la rexón nun estáu de postración permanente col que xuega la carta de la represión cuando se produz un españíu, como en 2018, o cola espita de la emigración repentina como la d’estos díes, que recuerda’l xuegu de los Castro en Cuba colos de so. Marruecos avanza ensin pausa na meyora de la so población, quitando nel norte, y asina va siguir siendo porque-y convien a Mohamed, que ye, si cabe, más cativu que’l so pá Hassan.
Pasáu’l sustu van tornar a Marruecos la mayoría de los recién llegaos, como tamién va asoceder colos qu’entá permanecen en Canarias tres l’avisu de va unos meses, y que nin los nuesos políticos en Madrid nin el nuesu CNI nel territoriu supieron lleer y calibrar, pero la vulnerabilidá va siguir tando ehí, pa nós y pa la Xunión Europea tamién; y más pronto que tarde lo que va venir va ser una avalancha pues al sur del Sahara la presión ye descomandada y creciente; y yá nun va ser el problema marroquí, nin tampoco’l d’España.
No comments:
Post a Comment