Si viaxes pel interior de Marruecos llámate l'atención unos lletrerones n’algunos puntos de les montañes, fechos con piedres encalaes y encaraos a la carretera pa que se vea bien. Tán n'arabe y quier dicir "Dios, patria y rei", un enunciáu con muncha fondura, especialmente pa un país como Marruecos aú cauna de les tres partes tien un daqué.
Aquí n'España tamién tuvimos dalgo non mui estremao. Yera'l lema de los carlistes na primera de les guerres civiles con esi nome, "Dios, patria, rei y xueces", dempués, nun se debíen fiar, camudaron los xueces y punxeron los fueros. Anque estes guerres foron coses del sieglu XIX el lema volvió a tar de moda na Guerra Incivil col himnu d'Oriamendi que yera'l que cantaben los Requetes y que Franco convirtió n'oficial.
Yeren aquellos carlistes unos fulanos un tantu tresnochaos, queríen tornar el pasu a les idees de la revolución francesa, que yeren les qu'imperaben en cuasi toa Europa y allinease cola restauración monárquica, la de "Tronu y altar", que yera l'otru lema qu'usaben. Los enemigos yeren los lliberales y progresistes que taben del llau de la Reina neña, Isabel II.
Vien to esto a cuentu porque d’algunos comentaristes políticos falen de les semeyances ente los nacionalistes d'anguaño y los d'entóncenes. Ye claro que no que toca a Dios nun ye aú s'atopen les coincidencies; güei España ye más descreída qu'otra cosa; les ilesies, cuando nun tán zarraes nun ye que tengan munchos feligreses. Si falamos de la patria les coses nun tán meyor; nesto hai que da-yos les gracies a los separatistes por recordanos quíen somos.
En rellación col Rei alcontramos yá más diferencies. Los carlistes queríen un rei absolutu y esto fai tiempu que quedó desfasáu y superáu. Güei tenemos una monarquía parllamentaria, el Rei reina pero nun gobierna, eso failo'l Gobiernu, ellexíu pol parllamentu, dempués d'elleiciones llibres nes que participen tolos ciudadanos. El casu ye que'l Rei Felipe salió-yos gafu a los independentistes y col so discursu paez que les coses empecipiaron a camudar; pal bien del país acordies cola opinión de muncha xente; hasta'l Gobiernu paeció dase cuenta de que yera'l tiempu de facer sentir el pesu del Estáu.
A los xueces de la primera guerra carlista camudáronlos polos fueros yá entóncenes, y agora los
nacionalistes quieren conciertos económicos que non musicales. Los vascos ya los tienen y los catalanes, por boca d'Artur Mas, tamién los queríen. Esto ye, nun basta colos estatutos; ellos quieren ser más que'l restu de los españoles, ye una cuestión de ventaxes.
La mayor y meyor ventaxa, piensen ellos, ye la independencia, anque'l sentíu común y la economía digan lo contrario. Pa ello to val, tamién saltase les leyes, tolo xustifica'l bien superior de la independencia. El problema ye que nun estáu de drechu, como ye'l casu d'España, los ilícitos penales acaben por tener un coste, y el romper España, o'l saltase les leyes pa facelo, tien tamién un coste que los responsables tan empecipiando a pagar nestos díes caberos. L'últimu'l señor Puigdemon.
Dicen que van venir díes complicaos, y seguramente ye verdá, pero nun creyo que vayan a ser más duros que los díes que nos dio'l terrorismu mientres munchos años. España ye meyorable, seguramente, pero n’algunos aspeutos tamos pa dar leiciones a unos cuantos, y si queremos facer país ta bien nidio que'l imperiu de la llei tien de ser el faru qu'allume'l camín del futuru. Pa esto tán los xueces, los d'agora non los de los carlistes.
En Xixón a 28 de marzu de 2018
No comments:
Post a Comment