Aprobóse per unanimidá va dellos díes una proposición non de
llei na Xunta Xeneral del Principáu d’Asturies pa entainar la devolución de los
montes comunales a los sos llexítimos propietarios. Un asuntu que paeciera
diseñáu pol gobiernu rexonal pa desesperar, enantes del fallecimiento ñatural,
a los sos amos, pues nun fai más qu’enzancar los procedimientos p’angustia de
los demandantes, ca vegada menos y más añosos. Ye lo qu’hai.
L’asuntu en sí nun paez tener muncha rellación cola moción de
censura que propón esta selmana el tercer partíu de la oposición, pero
quiciabes mos dea delles claves si tenemos en cuenta que la humildosa proposición
asturiana fo presentada va malapenes un añu en términos práuticamente idénticos
por esi mesmu partíu, anguaño oxetu de toa mena d’atacamientos na capital pola
so atrevencia nel usu de mociones de censura. Pero naquella ocasión los montes
comunales foron refugaos por tol arcu parllamentariu astur. Llamativo. O non.
Si se güeya la situación con una cierta distancia nun queda otra
que recordar aquel aciar Pactu del tinell –del aparador- robláu en 2003 nel
salón barcelonés del rei d’Aragón, Pedro’l ceremoniosu, au cuenten que los reis
Católicos recibieron a Cristóbal Colón, y que nesa más recien oportunidá lo qu’aportaba
a la historia yera l’oprobiu d’un pactu p’aisllar a toa costa a un partíu
democráticu, el Partíu Popular.
Anguaño nun esiste, que se sepa, un pactu semeyante, per otra
parte perfeutamente llegal y llexítimu, por mui mal que goliera. Podemos, por
embargu, apreciar nel comportamientu haza’l tercer partíu de les Cortes una cierta
actitú d’apartheid per parte del restu del arcu parllamentariu; too ello amparao
nel so allugamientu nel estremu drechu d’esi mesmu espectru, y que s’etiqueta
como fascista, daqué que, notru orde de coses, non asocede col otru estremu, au
s’alluga’l partíu comunista, camufláu nel estandarte podemita, y qu’entamó la llexislatura
lideráu por daquien de nidies manifestaciones estalinistes. Ehí nun pasa un
res. Too seya pol gobiernu.
La moción de censura, llegal y llexítima, va da-y a esi
partíu la posibilidá d’esplicase, dalgo que, de cutiu, se-y remacaria, tantu
nel ámbitu parllamentariu como nel de la comunicación pública, au hasta l’enantes
valedor pequeñu talibán, anguaño lu ataca inmisericorde. Y tamién los d’Abascal
deben aceptalo, pues forma parte del nuesu sistema/xuegu democráticu. Paez
obviu que tamos énte una operación de defensa del vieyu bipartidismu, que ve nel
periodu electoral a puntu d’aniciase la oportunidá pa recuperar les posiciones
perdíes nos años caberos.
Raúl Suevos
A 20 díes vencíos de marzu de 2023
No comments:
Post a Comment