Demientres tola segunda metá del sieglu XX la lliteratura popular española yera cosa de dos autores; Corín Tellado yera la reina de la novela rosa y Marcial Lafuente Estefanía el patrón de la novela del oeste. Yeren éstas de formatu pequeñu, 100 páxines más o menos, y d’espublizamientu selmanal; podíense mercar nueves o camudar por un preciu moderáu nel kioscu del barriu. Dalu autor foi tan lleíu como Estefanía.
Les sos trames teníen dellos llugares comunes que resultaben infalibles; un pueblu nel que los malandros campaben a los sos deleres, una ciudadanía encoyida y sometida a los abusos de los primeros, y unes autoridaes incapaces de resolver la situación o inclusive conbalechaes colos malandros… hasta qu’aportaba un foriatu, casi siempres mui altu, seis pies y mediu, un altor supuestamente descomanáu pues nun había a mano dengún conversor, y a vegaes el visitante resultaba ser un Marshall, daqué asina como un axente especial del FBI.
El paisaxe social de les noveles d’Estefanía tenía munches similitudes cola insania que se vivió demientres dellos años nel País Vascu; ellí, amás, la ilesia tomaba partíu polos malandros y l’autoridá del estáu taba desapaecida o yera impotente. El sheriff, o lo que ye lo mesmo, la Guardia Civil, taba pa servir de blancu metanes, nel meyor casu, la indiferencia de la redolada, y el desanimu suplía ente les sos files… hasta que llegó’l comandante Galindo.
L’estáu diba perdiendo la batalla, que mataren guardies y militares, xunto a los sos familiares y que nin siquier merecieren un responsu nun paecía trescalar a naide, anque cuando los asesinos ampliar la llista d’oxetivos a prensa, xueces y políticos les coses aniciaron a movese. Les aiciones de Galindo y los sos homes foron fundamentales pa camudar el signu de la batalla na que taben somorguiaos, y tamién pa qu’en Francia se decataren de les implicaciones que pa ellos tenía la so falta de cooperación.
Foi una guerra dura, abondo dura. Foi una guerra sucia, toles guerres lo son, y como neles noveles d’Estefanía, aquel alcalde que tan bien acoyiera al foriatu, una vegada solucionao’l problema de los malandros, toma distancia pa que nada-y chisque y dexa que a Galindo lu pille la inflexibilidá de una xusticia ciega dispuesta a llavar la imaxe del estáu a costa de los sos servidores más entregaos.
Al xeneral Galindo llevólu’l coronavirus, pero dala condena pudo nin va poder retira-y l’apreciu y l’agradecimientu de los qu’entós y agora valoriamos la so dedicación al serviciu como una entrega a España nel completu sentíu de la divisa qu’adorna les puertes de los cuarteles de la Guardia Civil.
Raúl Suevos
A 14 díes vencíos de febreru de 2021
Torna en castellán en repdiv.blogspot.com
No comments:
Post a Comment