Una forma de razonamientu deductivu que na mío xeneración yá
estudiábemos nel bachilleratu, y qu’albidro qu’a los estudiantes anguaño va zona-yos
a chinu mandarín, yera’l que, na so Lóxica, definía’l gran filósofu Aristóteles
como Siloxismu. Una estructura compuesta por dos proposiciones nes que s’incluyíen
les premises, y una tercer proposición na que se “deducía” la conclusión. Y como
exemplu simple podríemos dicir aquello de que: Los mamíferos son animales; el ser humanu ye mamíferu; Entós l’home ye
un animal. Y a partir d’equí’l métodu deductivu estructuráu en siloxismos
crez imparablemente hasta ser la basa de casi toa clas de razonamientu. Ye lo
qu’hai.
Güei llégame la noticia d’un plan de paz ñuevu pa Ucrania
auspiciáu pol ogru anaranxáu de Washington. Un Plan que tien sío cocíu ente’l
so unvíau, un tal Wilkof, d’antecedentes empresariales como él y ensin dala basa
diplomática, y l’unvíau de Putin; esti sí de la vieya escuela soviética rusa y
con currículu ampliu. El resultáu, cesión de territorios per parte ucraniana,
exercitu diezmáu y práuticamente desarmáu, ausencia de tropes internacionales,
y promeses de non intervención n’Ucrania o Europa per parte rusa. Un timu que
tien llevao al presidente Zelensky a anular la so presencia n’Estambul,
prevista estos díes.
De les “paces” de Trump, más pronto que tarde, nun va quedar
un res. Ye un individuu al que la historia va
xulgar con dureza estrema, escaeciendo hipócritamente que tá ehí porque
lo votaron una mayoría de norteamericanos, y l’exemplu de la so capacidá
diplomática tenemoslu n’Afganistán, au l’aberración social qu’ellí padecen
anguaño ye frutu de los alcuerdos por él “algamaos” demientres la so primer
presidencia. La so felonía, una vegada más, quedó patente nel so despachu oval
mientes la recien visita del sanguinariu príncipe saudita.
Poro, y escaeciendo al métodu deductivu del siloxismu, tienme
salío una construcción lóxica que nun sé si munchos van compartir, pero qu’a mín
paezme afitada a les circostancies anguaño: Putin
ye nemigu d’Europa –como probaría la invasión d’Ucrania, ente otres aiciones-,
Trump ye amigu de Putin –como
probaría la so actitú anormalmente conciliatoria tocantes l’autócrata rusu- Entós, Trump ye nemigu d’Europa. Acoxonante.
Soi consciente qu’esto ye apurar un tantu’l siloxismu aristotélicu,
pero ye lo que me pide’l cuerpu, más pola actitú europea que polos designios,
aparentemente desvaríos, del inquilinu temporal de la Casa Blanca. Y ye qu’Europa,
como suxetu políticu, quiciabes nun ye consciente de que s’atopa nel momentu
más difícil del so periplu vital. Si nun reacciona na dirección adecuada, el
sofitu irresolutu a Ucrania, nun puede tener futuru.
Raúl Suevos

No comments:
Post a Comment