El 18 de brumariu, o lo que ye lo mesmo, el 9 d’avientu de 1799, Napoleón Bonaparte convertíase en Primer Cónsul tres dar un guelpe d’estáu, que Curzio Malaparte describe maxistralmente na so obra “Téunica del guelpe d’estáu”. El corsu magníficu tenía namái 30 años y venía d’una trayectoria militar folgorante qu’entamara nel cercu de Tolón; una de les poques escenes salvables na decepcionante película de Ridley Scott, que como bon inglés namái se preocupó de parodiar la figura del Emperador.
Utilizar la figura de Napoleón pa facer comparances ye siempres peligrosu, pero les fechas tán ehí, y tamién les obres, pues si bien la mayoría lu rellaciona col xeniu militar, la realidá del so maxisteriu, atópase esculpida en mármol na planta baxa de la so tomba monumental nos Inválidos, en París, y vienme a la memoria’l Códigu napoleónicu, fonte del nuesu drechu civil; la escuela nacional, aínda güei vixente en Francia; el bancu de Francia, y otros munchos elementos al traviés de los cualos aínda se caltien la so memoria.
El señor Jordan Bardella tien agora 29 años, y lleva en política dende los 17; una precocidá y tiempu que tien aprovechao, pues ye l’heriede in pectore de Marine Le Pen, la líder del Rassemblement National, el grupu que lidera toles encuestes franceses cara a les presidenciales de 2027, y qu’acaba de ser condergada ya inhabilitada por corrupción, lo que la dexa fora del combate sacantes que gane a tiempu l’apelación que yá tien puesto en marcha.
Bardella ye llistu, amás d’esperimentáu, como se pudo apreciar nes llexislatives pasaes, onde algamó unos resultaos notables; y demostrólo colando de Washington ensin soltar el so espiche tres el saludu nazi del señor O’Bannon, gurú de los supremacistes estadounidenses. Un xestu criticáu duramente pel susodichu pero que, sicasí, va pagar los sos dividendos nel conservadurismu moderáu.
Na casa lepenista, inscrita nel grupu ultraconservador Patriots, saben xugar col complexu mundiu européu, au’l gobiernu italianu ye’l meyor ejemplu, con tres almes nun solu cuerpu, y asina, Marine averase a Salvini, de la Lliga, pero Bardella decantase polos Fratelli d’Italia de Georgia Meloni. Y ye que la drecha popular francesa ye la decana d’esa corriente europea, con muncho camín yá percorríu.
Bardella, familiarmente d’oríxen italianu, anque despinta a la so güela de raigañu arxelín, namái tien qu’esperar a los xueces y nun meter la pata, pues anque pudiera haber tensiones internes, nel Rassemblement yá nun queda tiempu para guetar otru cónsul. Ye lo qu’hai.
Raúl Suevos
A 3 díes vencíos d’abril de 2025
Torna en castellán en repdiv.blogspot.com
No comments:
Post a Comment