Préstame güeyar la entrega de los Premios Princesa d’Asturies, anque estos tengan llugar n’Uviéu y non en Xixón, qué-y vamos facer. Tolos años me planto énte la pantalla pa reviciar de les imáxes de la capital del Principáu y, de siguío, la ceremonia nel Teatru Campoamor, qu’entama siempres emocionándome al comprobar lo bien que suena l’Himnu nacional arropáu pol soníu de les gaites asturianes.
Estí añu, amás, premiaben al Muséu antropolóxicu de México, que me sorprendió enorme y positivamente va yá dellos años cuando tevi ocasión de visitalu de la mano del mio cuñáu Carlos, vecín d’aquella ciudá demientres un tiempu y conocedor fonderu de la cultura del país. Pásmome pola bayura de les sos coleiciones sobro dalgunes de les munches cultures d’esa gran nación; tantu en cuantu a los artefactos amosaos, como pola reproducción de sales y recintos a escala ñatural y con un realismu estraordinario.
El muséu, que yo creyía obra recien, fo creáu por iniciativa del presidente Lázaro Cárdenas, quien unvió una nutrida comisión de sabios nun viaxe añal al traviés del mundiu pa presentar una propuesta museística que ficiera honor a la cultura mexicana, y el resultáu fo esti maraviosu muséu premiáu esti añu n’Asturies, y una meta d’interés estraordinariu p’aquellos viaxeros que tengan la oportunidá de pasar pellí.
Nesti ritu añal de visión televisiva, valga la redundancia, sigo con atención variable los discursos de los premiaos, esta vegada con particular al filósofu Byung-Chui Han, surcoreanu y católicu, desacreditáu pol mío amigu Salustianu, qu’asistió a una de les sos conferencies esta selmana, pero qu’a mín dexóme ablucáu nos sos curtios minutos, pos autodefiníu como mosca coyonera, solertó sobro la deriva del neoliberalismu modernu, que, según él, conduz al populismu y la autocracia. Un discursu que recomiendo vivamente la so llectura.
Don Mario Draghi, figura que nun necesita presentación, traxomos el so conceutu de Federalismu Pragmáticu, única solución pa qu’Europa pueda subsistir nesti mundiu anguaño cargáu de tensiones y peligros. Un conceutu que’l mío conocimiento precariu de los rellabicos europeos m’avera a la Cooperación Estructurada Permanente, yá en vigor, pero ensin los resultaos esperados, y, poro, non afitada a les necesidaes actuales. Tamién pa lleer con procuru.
Eduardo Mendoza, l’únicu profesional de la pallabra nel grupu, fo’l más espurechu, curtiu, y, como s’esperaba, socarrón, pero dexando esi posu de señalda cuando espresó que nun-y prestaba’l mundiu actual, quiciabes, como yo, por cuestión d’edá, quiciabes porque ye feu.
Y pa piesllar, l’Asturies patria querida coles gaites. Ye lo que hay.
Raúl Suevos
A 24 díes vencíos d'ochobre de 2025
Torna en castellán en repdiv.blogspot.com
No comments:
Post a Comment