Chicote con suspensoriu

 

D’entamu confieso que nun vi les Campanaes de la Unu, nin siquier en diferíu, y ello magar los comentarios empoderadores de dalgunos, y los non menos críticos d’otros, especialmente tocantes l’innecesariu y, como siempres, oportunista dañu a la relixón católica. Pero’l casu ye que, énte la desapaición de lo tradicional, acabamos cayendo nel influxu de la Pedroche, acompañada del siempres impecable Chicote.

Y qué quieren que-yos diga, aínda como que casi nun me repunxe de la impresión que me produxo la visión del vestíu qu’esti añu mos traxo la desacobardada comunicadora. Una especie de miriñaque que, ablucantemente, en nada recuerda a les Menines pero que, al mesmu tiempu, paez que supunxo un finxu nos asuntos de la moda. Ye lo que hay, o eso paez.

La historia podía tener acabao ehí, nuna actuación nueva de la susodicha, sobre la que, como nos años caberos, díbase falar demientres un tiempu, pero esti añu la cuestión paecía estremada. El vestíu miriñaque guardaba un enigma, más allá de lo pocu favorecedor qu’a mín me paecía l’arbíu amarutáu de vestimienta. Un secretu na materia prima de la que taba fabricáu, y ye que, según la propia artista, l’arréu que daba sentíu y personalidá a la so indumentaria, esi miriñaque post-globalización,  confeccionarase cola so lleche materna, tres el procesu industrial  conveniente.

Sicasí, superaos los fastos navidiegos y los so espectáculos, toca pensar nel añu que tenemos per delantre; doce meses que nun agoren que la nuesa nación vaya a avanzar haza un futuru más rescamplante, pero que, sia que non, va haber que vivilos como bonamente se pueda.   

Pa mín l’escenariu nun se presenta falagueru. Una visión espantible me persigue dende’l mesmu intre de la entrada nel añu nuevu, y ye que, pa la mio desgracia, y cola fuercia del igualitarismu de xéneros qu’a toos algama n’España, viénome, casi darréu, la imaxe de Chicote con un suspensoriu cristalín al llau de la Pedroche, y confieso qu’esi puntu fui a superalo, pero, pocu dempués, punxeme a pensar na posibilidá de que talu bragueru fuera, como’l miriñaque de la Pedroche, confeccionáu cola lleche del cocineru pernomáu, y eso, señores, superame totalmente.

Dende entoncenes vivo nun estáu de desasosiego permanente y namái’l sentíu común, que me diz que l’home de les pesadielles nun se va prestar a la maniobra, m’ayuda a conllevar esta situación anímica tan penosa, que toi seguru que vustedes comprenden ¿Non?

Raúl Suevos

A 5 díes vencíos de xineru de 2025

Torna en castellán en repdiv.blospot.com