Nun sé si va salir nes páxines del papel couché, o del
corazón, tamién nomáu asina, pero, sicasí, lo cierto ye que va dellos díes hebo
n’Habana una boda de les d’enantes, de cuando la xente bien diba de llargu, y n’iviernu,
iviernu cubán, llantábense estoles de
visón pa dir a les cenes nes cases postineres del barriu del Vedado.
Güei nel barriu antaño de clas alta nun queda un res,
quitando’l Muséu de les artes decoratives, vieya casa de la marquesa de Revilla,
propietaria tamién de la Manzana de Gómez, un centru comercial magníficu xunto
al Parque Central de principios del sieglu XX, y demientres dellos años auguriu inmobiliariu
decrépitu. Una promesa decadente camudada en gran hotel de cinco estrelles malapenes
va cinco años, rexentada pela cadena Kempiski, y agospiu suntuosu de los
invitaos d’esta boda pretendidamente lluxosa.
A la marquesa espropiaron-ylo too, allá per mediaos de los
sesenta del sieglu pasáu, hasta la cacía de plata, emparedada convenientemente
pol caberu en salir, fo requisada, y anguaño exhíbese nel coqueru muséu xunto
con fotografíes de visitantes illustres de la casa, como los condes de
Barcelona o la duquesa d’Alba. A lo menos la so condición de muséu sálvalu del
abandonu inherente a la condición d’habaneru. Ye lo qu’hai.
El bodorriu, del fiu del amu de Vima, una distribuidora
alimenticia d’orixe gallegu qu’espliega en casi tolos países caribeños, sedría,
cola so exhibición de lluxu casi ilimitáu, una mocada a los cubanos d’a pie, si
nun fuera porque yá tienen los carriellos insensibles -y lo que-yos queda hasta
que Raúl tenga’l detalle de morise-, pero la realidá ye qu’ellí pocos se tienen
enterao.
Boda na catedral, preboda nel hotel Kempiski, el cabaret Tropicana
pieslláu pa los invitaos. Tou un espliegue del que namái dalgunos cubanos, los
pasiantes ocasionales, y xerifaltes escoyíos del réxime, tuvieron noticia. Una
pena si tenemos en cuenta que la firma, Vima, nació y creció na Islla bonita,
casi siempres baxo l’amparu de Fidel y dempués de Raúl, si bien na patria, nin
siquier la gallega, tengan mui nidio quién ye y cómo algamó tan impresionante
desendolcu empresarial.
Lo cierto ye que, tengo l’alcordanza de cuando ellí vivía, la
calidá de los sos productos ye ínfima, non apta pa consumidores patrios, y los
so precios, comparativamente, resultaben disparataos, pero l’ausencia de competencia
camudábalos, nel llendáu mercáu cubán, en refinaos.
L’espliegue lleváu a cabu n’Habana tien sabores snobistes d’última
xeneración, y resulta pornográficu metanes la miseria qu’atenacia a la población
de la islla.
Raúl Suevos
A 16 díes vencíos d’avientu de 2023
No comments:
Post a Comment