El vienres caberu tevi n’Ibias, en Marentes, el pueblu de mio madre y el de los branos de la mio infancia. A 170 km de Xixón y a dos hores y media de viaxe, anque de neñu echaba too un día y medios de tresporte estremaos no que pa min yera una aventura auténtica. Unos estivos que dalu parque temáticu o d’atracciones de los qu’anguaño esisten podría intentar siquier igualar. Yeren unos branos enchíos d’actividá campesina nuna redolada rural d’economía de subsistencia na que la mecanización yera inesistente y l’aráu romanu entá imperaba ente tolos preseos de la llabranza; tamién la vaca como exa económica del caseríu. Yera un mundiu nel que la reciella teníemos un llugar importante nel día ente día, como preparación pa un futuru que, entós, maxinábase inciertu y difícil.
Fui a despidir a la tía Sara, que coló de forma repentina y tres un añu llargu de deterioru nidiu. Yera la cabera de siete hermanos y agora la matriarca de les xeneraciones que vamos detrás, y poro’l sentimientu d’orfandá que mos dexa ye manifiestu; ellí queda’l caseríu n’estáu de conservación perfeutu pero con un futuru más qu’inciertu, como too Ibias podríemos añedir.
Yo siguía visitando’l pueblu tolos branos que podía. Acompañaba a mio tía a regar la huerta, escapábemonos a Fonsagrada a comer el pulpu, contábame histories familiares vieyes d’eses que’l celebru trae a la mente de los vieyos pa compensar l’escaezu de les coses más averaes, y al cayer la tarde averábemonos al cabu’l pueblu, a una tertulia de xente mayor al pie de la carretera mientes el sol se ponía tres el puertu l’Acebu, camín de Finisterre.
El regreso a casa facíemoslu yá de nueche, carretera alantre, haza l’otru barriu, reviciando d’un cielu infinitu d’estrelles como namái en llugares separtaos ye posible esfrutar anguaño, y ye que, en Marentes, la contaminación llumínica nun se conoz. Facíemoslo tamién con tranquilidá pos nun teníemos sentimientu de correr dalu peligru. Güei yá nun sedría igual.
El “paraísu natural” asturianu ye un valir económicu induldable pa la rexón de nueso, tan necesitada d’elementos de reactivación, y poro tamos ente les rexones punteres nel fenómenu de les cases rurales, que tamién llega al suroccidente asturianu, les nueses Urdes. Ye poro que la recuperación de les especies autóctones, en particular l’osu, que tien el so reductu principal en Muniellos y la so redolada, pero tamién el llobu, suponen un atractivu añedíu pa los urbanites que s’averen al Principáu a la gueta de naturaleza, pero d’esi mundiu tamién formen parte les güeles que paséen pola oriella de la carretera y a les que va haber que dotar de spray anti osu, como nos USA, o habilitar dalguna midía de control que permita la vida normal de les persones mientes se recuperen les poblaciones d’eses especies, so pena de que’l “paraísu” acabe convirtiéndose nun desiertu poblacional.
Raúl Suevos
A 3 díes vencíos de xunu de 2021
Torna en castellán en repdiv.blogspot.com
No comments:
Post a Comment