Oyía va dellos díes nuna entrevista radiofónica a Kiko Arregui,
eminencia de les terapies reparadores en conxelaciones, manifestase sobro Zaragoza
como’l llugar u más fríu pasara, pa pasmu de la entrevistadora puestu que, nel
so pasáu, figuren espediciones al Polu Norte y al Everest como miembru del
Grupu Militar de Montaña.
Dicía Arreguí qu’al Polu váse preparáu con un equipamientu
especial, mientes qu’en Zaragoza salse relaxáu y, a media mañana, el Moncayu,
esi vientu qu’enantes de llegar al monte neváu llámase Cierzu, ataca de sopito
dexando al piatón despreveníu a mercé de los mordiscos del alientu xélidu del
Norte. Ye lo qu’hai.
Güei soplaba el Moncayu en Zaragoza; mañana dicen que más. Nun
había pasiantes pelos bulevares, namái caminantes apresuraos, a les arandines
unos, y otros encorvaos escontra l’emburrión soplador, según la direición. Y a
min vienome la imaxe de la Princesa d’Asturies; quién sabe si d’instrucción pelos
campos al abertal de San Gregorio.
Y ye que, n’Academia Xeneral, prima’l programa, tantu que, a
vegaes, tengo pensao que nella s’inspiró’l desapaecío Xulio Anguita p’aquella lletanía
de so de “programa y programa”. Y ye qu’ehí, na Xeneral, la más principal
fazaña, cuando sopla’l Moncayu, nun ye obedecer, sinon sobrevivir, porque nesi
campu, espresión de lo que se conoz como estepes aragoneses, nun hai abellugu
pal cadete, flaxeláu pol vientu n’hibiernu, y azotáu pola sede nel branu. Una
redolada que complementa’l programa pa forxar el calter de los futuros oficiales,
y que, ensin dal dulda, va dexar buelga indeleble na personalidá de la heriede,
como yá lo ficiera col pa y el güelu.
En díes como’l de güei, col Moncayu nevao añediendo un plus
de fríu a esi vientu yá de por sí xeláu, les práctiques conviertense nun supliciu
au nin siquier ye posible comer caliente, pues nun hai fornillu qu’aguante los
embates d’Eolo, y, una vegada preparáu’l condumiu, una ráfaga inoportuna vien a
sazonátelu col polvu del Castellar. Capacidá de sufrimientu.
Labordeta, en tiempos crepusculares del réxime vieyu, fizo
canciu de los sos secanos, espropiados pa beneficiu de la defensa d’España, y
agora tamién d’Europa, y los que perellí pasamos, ente’l xelu y el güelpe de
calor, salimos con un temple estremáu, como marca l’himnu de la Casa, con un
calter cinceláu a güelpe de ráfaga de Moncayu, y, con toa seguridá, la Princesa
d’Asturies, va salir forxada en forma positiva d’estes esperiencias del solar
zaragozanu.
Raúl Suevos
A 27 díes vencíos de febreru de 2024
No comments:
Post a Comment