Podrén mental

 

Esta ye la espresión que, acordies l’Oxford Dictionary, merez el títulu de lema o manifestación del añu nel Reinu Xuníu, si bien yo enteréme d’ello por un diariu italianu que se fai ecu y me la ofrez cola so “marcescenza” autóctona, que vendría a ser dalgo asina como’l munchu más celtibéricu podrén.

Yendo al orixe británicu, “brain rot”, deduzse fácilmente que la cosa nun va de fruta, nin de carne, sinon más bien de célules celebrales, eses que nel so conxuntu conformen la personalidá de les persones; eses que faen que mos vayamos desarrollando con una personalidá determinada; les mesmes que mos faen persones meyores o peores; les mesmes que, pa los fíos de la Gran Bretaña, a lo menos pa los rectores d’esi diccionariu pernomáu que la mayoría d’estudiantes de la llingua de Shakespeare tienen usao dalguna vegada, sumpuxeron el referente social del añu.

Nel nuesu casu nun ye una espresión, nin una pallabra, sinon un bon puñáu d’elles les que son elevaes a la fin de ca añu al olimpu de la espresión popular, casi toes más o menos convencionales, y ensin dulda esti añu dala d’elles llega a la fundura d’esi podrén que, al paecer, señala la deriva que la sociedá moderna tien dío tomando nos años caberos. Una deriva haza’l vacíu del alma colectiva.

N’Occidente, no sé hasta qué puntu les tecnoloxíes de la información son responsables, esfrutamos d’una dómina na que l’accesu a la información algama cotes inimaxinables nun va muncho; dalgo asina como cuando la imprenta aprució n’Europa y con ella abriéronse les puertes del Renacimientu, pero, al contrariu d’entoncenes, nun paez qu’esti avanzu teóricu mos esté aportando un engrandecimientu o elevamientu de les altures morales de les nueses sociedaes, en cambiu, la impresión xeneral, o a lo menos la mía, ye qu’avanzamos haza una especie d’aborregamientu xeneral nel que l’individuu, aquel que se suponía ciudadán, y pel camín camudose en consumidor, agora nun ye más qu’un “like” nuna red social.

Esi podrén mental algama toles capes de la sociedá, qu’agora son namái dos, políticos y votantes, y en dambes ye relativamente fácil aprecialo. Nunos apréciase a cada poco la falta d’idees pa desarrollar polítiques que meyoren la vida de les persones, como cabía esperar, y nel so llugar ye l’interés partidariu el que prevalez percima de too; y nel casu de la ciudadanía, esgotada énte l’ausencia d’esperanza, o simplemente cautiva d’una amebiasis mental tres años d’educación deficiente campa la desafección. Ye lo qu’hai.   

Raúl Suevos

A 15 díes vencíos d’avientu de 2024

Torna en castellán en repdiv.blogspot.com